Lieve dochter,

Vandaag ben je jarig! Hoera! Vandaar deze felicitatiebrief. Nou ja, je zou het ook kunnen beschouwen als een emmer vol moederlijke trots, die ik nu over je leeggiet, want ik vind jou een heel lieve en stoere en flinke dochter. En… een heel goede moeder. Jij bent de eerste van mijn kinderen, die mij tot oma maakte, door de geboorte van Sanne. In mijn gevoel inmiddels alweer lang geleden, maar dat zal vast liggen aan de tsunami aan kleinkids, die daarna ‘ losbarstte’.  Tja, als een schaap over de dam is…?! 

Het was heel bijzonder dat ik bij Sannes bevalling aanwezig mocht zijn, hoewel het me zwaar viel om je pijn te zien hebben. ‘Ik wou dat ik het van je kon overnemen’, echt zo’n heerlijk cliché, maar toen begreep ik pas ten volle hoe waar deze woorden waren.  Een mooie herinnering die wij samen delen.

Toen Noor haar hete kop thee over zich heen kreeg, was ik even ‘van de leg’, want ik voelde me schuldig schuldig schuldig… Had ik de kop thee niet teveel in haar buurt gezet, te uitdagend zichtbaar, what ever…? Twijfels alom bij mij, maar jij troostte mij direct en wist me ervan te overtuigen dat het gewoon DIKKE VETTE PECH was. Geen beschuldigend vingertje wijzend in iemands richting. We moeten met zijn allen voorbereid zijn dat Noor steeds meer onverhoedse bewegingen kan maken. Een vooruitgang dus! 

En het moment dat Noor weer terug is uit het ziekenhuis en dat ik vaak als een film weer voor me zie: hoe zij haar handjes op jullie beider arm legt en stralend, intens gelukkig om zich heen kijkt, met een blik van ik-ben-weer-bij-jullie-ik-ken-jullie-ik-hou-van-jullie,  ja, dat ene bijzondere moment delen wij samen ook. 

En dan vandaag jarig, voor de tweede keer dat je deze dag niet kunt vieren, dankzij tante Corona. Ik herinner me nog goed dat jij geboren werd. Je had een mega bos donker haar en lag uitermate gezond en roze te spartelen op de commode. Ik mocht je niet op mijn buik hebben, want je werd na de bevalling direct weggehaald om onderzocht te worden, lang leve de tangverlossing, en daarna verdween ik naar de OK, om gehecht te worden, zo heftig was ik uitgescheurd. Toen ik je even later voor het eerst in mijn armen kon houden en je aan alle kanten ‘besnuffelde’ en voelde wat voor heerlijk zacht hoopje mensje je was, stroomde mijn hart vol moederliefde. Ook weer zo’n verrukkelijk cliché. 

Wat was ik trots op je kleine donkere krulletjes, die ik dagelijks met een zachte babyborstel in model probeerde te krijgen. Dan vertelde ik je er altijd bij dat mijn kleine prinsesje was en dat ik heel heel heel veel van je hield. Tot mijn afgrijzen waren de krulletjes plotseling na je eerste ‘grote’ knipbeurt verdwenen. Maar weet je wat me nu opvalt? Terwijl je altijd slag in je haar hebt gehouden, begin je tegenwoordig steeds meer krul te krijgen. 

Natuurlijk zou ik je nog veel meer willen schrijven, maar dan zou je bij wijze van spreken naast je schoenen gaan lopen van verwaandheid. Ik volsta dus met de woorden: IK HOU VAN JE! Het aller- aller- allermooiste cliché dat ik ken. 

Een heel fijne verjaardag!

XXX

Gerelateerde posts:

Gastblog oma: oma zijn is bijzonder Wat hebben een paarse muts, een boos kind en een EO-liedje gemeen met elkaar? Gastblog oma: de speelkamer Gastblog oma: HEMA op haar best