Hallootjes! Daar ben ik weer. Did you miss me? Ja, ik kan er weinig aan doen. Mama heeft het gewoon errug druk met vanalles en had geen tijd om mijn gedachten eens fatsoenlijk op papier te zetten. Maar geen zorgen, uiteindelijk komt het altijd weer goed. Nou wil je zeker weten hoe het de afgelopen tijd met mij is vergaan?

School mee naar huis

Zoals je weet zit ik in een nieuw klasje op school: groep hond. Het was even wennen in het begin, maar ik heb mijn draai daar gevonden. Er is ook een jongen in mijn klas, we noemen hem voor nu maar Brandon, en ik vind het heel leuk om naar zijn foto thuis te kijken. Mama plaagt mij daar een beetje mee en dan moet ik altijd hard lachen. Wat ik nog meer van school mee naar huis heb genomen, is het Digibord. Voor alle oudjes onder jullie: een Digibord is een hele grote smart tv met touch screen. Daar kan je leuke spelletjes en leermomenten op doen. Nou staat onze televisie nog steeds op de salontafel. (iets met papa moet het nog ophangen). Zo lijkt het echt op een Digibord. Om het zeker te weten, klim ik regelmatig op de salontafel en ram een aantal keer goed op het scherm van de televisie. Tot nu toe lijkt het niet te reageren, maar de aanhouder wint ooit. Ik blijf dus gewoon op de tafel klimmen om uit te zoeken of het niet stiekem toch een Digibord is. Mama is daar wat minder nlij mee.

Mijn nieuwsgierige avontuur

Waar mama ook wat minder blij mee is, is mijn toegenomen nieuwsgierigheid. Ik kantschuif nu regelmatig de keuken in om te zien wat er in de vaatwasser staan. Ook kan ik alle kastjes in de woonkamer openen. Mama is voortdurend alert als ik thuis ben. Maar laatst was ik sneller dan zij. Ik zag mijn tas staan in de keuken en weet dat daar soms koekjes in zitten. Dat moest ik natuurlijk even uitzoeken. Helaas was het doosje hetzelfde als die van mijn koekjes, maar zat mijn gehoorapparaatje er in. Ook de extra batterijen die je, met een beetje fantasie, ook als een koekje kan zien. Dat wilde ik wel proberen. Ik heb ze allemaal er uit gehaald en eentje alvast in mijn mond genomen om op te sabbelen. De smaak beviel mij wel. Totdat mama mij zag en de paniek uitbrak. Ze rukte de batterij uit mijn mond, so rude, en voor ik het wist was ik onderweg naar de Eerste Hulp. Mama kon namelijk niet vertellen of ik er eentje opgegeten had of niet. En ja, in mijn gedachten antwoordde ik haar, maar verder dan dat komen we natuurlijk niet.

In het ziekenhuis was ik uiteraard alleraardigst charmant. Dat was met een reden hoor! Dan komen de artsen dichterbij en kan ik hun badge pakken. Dat is mijn eksterzilver namelijk. Het leukste is om heel hard er aan te trekken en dan het dan te laten schieten. Een van de artsen hield dat tegen en toen heb ik stiekem haar schaar gepakt. Helaas was mama alert en moest ik het teruggeven. In het ziekenhuis wilden de artsen weer foto’s van mij hebben. Ik ben een waar foto model inmiddels, zoveel hebben ze er van mij. Dik ben ik nooit op de plaatjes, dus Victoria’s Secret mag mij bellen hoor! Natuurlijk was ik als een echte diva niet heel goed aan het luisteren tijdens de shoot. Ik lig nou eenmaal graag met mijn benen omhoog in plaats van gestrekte houding. Dus kwam een mannelijke verpleger mama helpen mij stil te houden. Hij zat bij mijn benen. BIG MISTAKE! Wat eenmaal ontspannen glipt er altijd wat gas uit. De beste man hield zijn gezicht strak, maar als ik mama moet geloven was het een best intense geur.

Natuurlijk bleek uit de foto’s wat ik al wist: geen batterij opgegeten. Mama wel 10 grijze haren verder en ik een leuk uitstapje rijker. Kan ik alvast gaan broeden op een volgend avontuur…

Wat moet je doen als je kind een batterij heeft ingeslikt?

Gerelateerde posts:

Gastblog Nano: Hallo wereld, ik kom er aan! Gastblog Nano: mama kan nu niet meer om mij heen Gastblog Noor: even mama scherp houden Gastblog Noor: een nieuw bezoekje aan de oogarts en update