Hallo! Hier ben ik! De meest unieke van de vier dochters van mijn ouders. En degene waarvan je in het echt het minst hoort. Simpelweg omdat ik niet praten kan. Maar wat mensen vaak vergeten of niet aan denken is dat ik wel heel veel begrijp. Jammer genoeg geldt dat niet alleen andersom net zo. Dus heb ik mijn eigen manieren gevonden om mij kenbaar te maken.

Een klein voorbeeld. Iedereen kent wel het liedje “zag twee beren”. Op een gegeven moment zing je dan hihihi hahaha toch? Nou, ik als ik dus hihihi zing verzoek ik je vriendelijk (lees: ik dwing je eigenlijk gewoon een beetje) om een liedje voor mij te zingen. En geloof me, ik houd dit heel erg lang vol! En als ik het gedurende jouw liedje doe, betekent het simpelweg dat ik een ander melodietje horen wil. Het is allemaal niet zo lastig. Mama weet dit inmiddels heel goed. En toch denkt ze af en toe niet na.

Sleep is overrated

Voordat we aankwamen in ons huisje hebben we één nachtje ergens anders overnacht. Mama had bedacht dat ik prima in een tweepersoonsbed kon slapen in mijn eentje en zij dus niet mijn nachttent zou hoeven op te bouwen voor 1 nacht. Daar heeft ze zich behoorlijk in vergist. Ik kan namelijk heel soepel van het bed afglijden (ook al valt dan ook het nachtkastje om) om de boel te gaan verkennen in de nachtelijke uurtjes. Mama dacht als oplossing te hebben dat zij dan maar naast mij kwam liggen. Maar dat is juist een feestje! Samen met mama in een bed! Ik kon op haar klimmen en aan haar haren trekken. Soms doezelde ik dan even in om haar ook wat rust te gunnen en dan startte ik het festijn opnieuw. Het was een nacht vol plezier. Voor mij dan. Denk dat mama maar 2 uurtjes geslapen heeft.

Vierkante oogjes

De volgende dag moesten we weer lang in de auto zitten. Aangezien ik ook toch minder geslapen had dan normaal was ik niet in mijn beste humeur. Gelukkig was er een iPad beschikbaar zodat ik even een paar uur swipen kon. Er is niets beters dan YouTube filmpjes versneld afspelen. En dan 50 keer achter elkaar uiteraard. Ik ben een soort deejay op en met de iPad. Het probleem is echter dat ik dat niet eindeloos mag doen van mijn papa en mama. Dus in de avond werd de tablet van mij weggenomen. Je begrijpt natuurlijk wel dat ik daar niet van gediend was. Hoe durven ze! Als ik eenmaal bezit heb genomen van mijn scherm en mijn ogen een vierkante vorm voel aannemen, dan wil ik daarmee bezig blijven tot ik het zelf zat bent. Het weghalen van mij zal altijd beloond worden, en zeker als ik moe ben, met heel hard gekrijs en vele pogingen om alles wat in mijn handbereik ligt op de grond te gooien of kapot te bijten. Maar lieve lezer, dat begrijp je toch ook wel?

Gerelateerde posts:

Gastblog Nano: mama kan nu niet meer om mij heen Gastblog Nano: Ik lastig? Hoezo? Gastblog Noor: mag ik mij even voorstellen? Gastblog Noor: met het hele gezin naar het consultatiebureau (arme mama)