Ik dacht dat het ons nog wel een paar jaar bespaard zou blijven, maar afgelopen vrijdag ontving ik toch dat gevreesde telefoontje. “Sanne heeft luizen. Kunt u haar komen halen?'” Luizen? Ze zit op het kinderdagverblijf! Deze vervelende kriebelbeestjes komen toch pas op de basisschool?

Blijkbaar was dit een nogal naïeve gedachte van mij. Er zijn zat kinderen op het kinderdagverblijf met een oudere broer of zus, die het weer doorgeven aan de jongere telg in het gezin. Maar mijn naïviteit reikte nog verder hoor. Ik had Sanne namelijk al twee keer zien krabben op haar hoofd. Ze zei zelfs die ochtend nog, dat ze eerst moest kriebelen voor ze op stond. Het woord ‘luizen’ schoot toen ook een fractie van een seconde door mijn hoofd heen, maar ik heb er vervolgens niets meer mee gedaan. Wellicht was het een beetje struisvogelpolitiek: als je het niet ziet, is het er ook niet. Deze illusie heeft maar een halve dag geduurd, want rap daarna werd ik gebeld. Waar zowel de dames van het kinderdagverblijf als ik toch wel verrast over waren, was dat de kapper de dag daarvoor niets heeft opgemerkt. En het waren er genoeg op het hoofdje!

Maar ook daar stopte mijn naïviteit niet. Ik was er namelijk heilig van overtuigd dat Veerle, met haar zeer beperkte haardos, de luizen bespaard zou blijven. Helaas ontving ik daar vandaag het telefoontje over en zo zat ik vanochtend wederom met een kind thuis op de bank en de haren vol in de lotion. Veerle vond het prima, want ze kon nu Buurman & Buurman kijken zonder.enige interruptie van haar grote zus.

Manlief en ik zijn wel inmiddels uitvoerig bekeken en lijken de dans te ontspringen. Wel heb ik mijn haren preventief ook nog in de lotion gedaan en kamp ik sinds vrijdag al met fantoomluizen. Als ik alleen al aan die beestjes denk krijg ik spontaan jeuk. Hopelijk zijn deze ongenode gasten snel volledig uitgeroeid.