Ik ben een super trotse moeder. Inmiddels kan ik (bijna) alle opmerkingen aan. Twee jaar geleden was dat wel even anders. Als kersverse moeder ben je al erg onzeker en doordat de oudste met 35 weken geboren was liep ze wat betreft haar ontwikkeling ook wat achter.

Met haar 3396 gram zag ze er niet uit als een prematuurtje, maar ze was het wel. Zo had ze in het begin bijvoorbeeld moeite met aan de borst drinken. En ze is ook even goed geel geweest en heeft dus onder de blauwe lamp gelegen. Een heftige start voor ons dus. Ik maakte me veel zorgen over haar ontwikkeling. Deze zorgen werden versterkt en zijn misschien ook een beetje ontstaan door opmerkingen van anderen. Hieronder een kleine selectie van alle dooddoeners van de afgelopen 2 jaar als het om ontwikkelingsachterstand gaat.

Wat je niet wilt horen als je kind een ontwikkelingsachterstand heeft

“Oh, ze wiebelt nog erg met haar hoofdje.”
“De mijne slaapt allang door.”
“Draait ze nog niet?”
“Wees blij dat ze niet rolt. Lekker rustig”.
“Kan ze al zitten? De mijne wil alleen maar staan.”
“Ik hoor altijd dat mijn kind zooooo schattig is”.
“Wees blij dat ze nog niet loopt. Hoef je er ook niet achter aan te rennen.”
“Hoeveel woorden spreekt ze al? De mijne zoveel. Is ook hoogbegaafd.”
“Loopt ze (inmiddels) al?”

Oh ja, een andere dooddoener is om te vragen of de kleine een jongen is als ze volledig in het roze gekleed is. Tenzij je kleurenblind bent uiteraard.

wat moeders niet willen horen als hun kind een ontwikkelingsachterstand heeft

“De mijne doet het wel al”

Vooral het lopen lijkt wel een wedstrijd te zijn voor mensen. “Oh, de mijne liep al met 11 maanden”. Het zijn vooral mensen, die je voor het eerst ontmoet, die zulke opmerkingen maken. Waarom dat nou zo belangrijk is om te weten snap ik niet. Mijn moeder vertelde me, dat zij ooit enorm heeft moeten huilen omdat mijn zus geen stapeltjes kon bouwen en de dochter van haar vriendin wel.

Moeders onderling zijn dus ook heel erg. Zou het een trots zijn waardoor we zo doen? Ik betrap mezelf er ook op, dat ik het graag uit als één van mijn dochters iets sneller doet dan gemiddeld. Of is het de onzekerheid van moeders? Vaders lijken er toch wat minder last van te hebben.

Lees ook: een kind dragen hoeft niet zwaar te zijn