Jeetje, wat vliegt de tijd voorbij. Het lijkt nog maar gisteren, dat ik schreef over mijn bezoekje aan mijn vrouwendokter. Het is gewoon alweer drie weken geleden! Vanochtend mocht ik dan ook weer act de présence geven in het ziekenhuis voor een inwendig spiekmomentje, maar eerst mijn nieuwe voornemen.

Ik heb besloten niet meer voor de verwachte menstruatiedatum te testen of ik zwanger ben. Man man man, wat kan ik mezelf gillend gek maken. Ik kon namelijk zweren dat ik een tweede streepje had gezien op één van de testen! Wat ook niet echt hielp is, dat mijn hele lichaam in standje in verwachting stond. Pijnlijke borsten, slecht slapen, extreem goede reuk en de zwangerschapstestkat op mijn buik. Het kon gewoon niet missen! Helaas was de vreugde van korte duur, want slechts twee dagen later arriveerden de rode duivels. (En daar bedoel ik niet de Belgen mee!)

De gynaecoloog was wel blij om te horen dat ik inmiddels een nieuwe cyclus was ingegaan. Ach, dan is er tenminste nog iemand verrukt van het idee.  Ze wilde ook gelijk enthousiast even in mijn baarmoeder kijken of het mysterieuze vlekje inmiddels verdwenen was. Niet dus! Het is wel geslonken, maar verdwenen is het niet. Mijn optimistische jeugdige arts keek oprecht een tikje teleurgesteld, arm kind. Ze wilde het toch maar even met de andere gynaecologen bespreken, zei ze. Wel kon ze mij geruststellen dat ze niet aan een hematoom of een vleesboom dacht. Maar ja, de plek waar het zat kon weer ongunstig zijn voor een eventuele innesteling. Dat zou ze nog bespreken met de fertiliteitsarts.

Kortom, echt wijzer ben ik niet geworden. Wel deel ik inmiddels het enthousiasme van mijn gynaecoloog wat betreft projectje baarmoeder Miriam. Over drie weken mag ik dus weer terugkomen en dan zal ook bloed geprikt worden voor de anti-stoffen check, mijn suikerwaarden en wellicht nog op trombose. (Ook dat moest nog even overlegd worden.) Wordt vervolgd dus!