Soms kan je als moeder zo trots zijn op je kind voor een prestatie dat voor anderen misschien weer als vanzelfsprekend of normaal wordt gezien. Nu heb ik daar gewoon maling aan en ga ik toch vertellen waarom ik mijn dochter extra veel knuffels heb gegeven vandaag.

Twee weken geleden is samen met de fysiotherapeut besloten de wekelijkse fysiotherapie stop te zetten.  Het was heus niet zo, dat onze dochter qua motorische ontwikkeling nu wel gelijk liep aan haar leeftijdgenootjes, maar de verbetering was zo goed dat de fysiotherapeut ervan overtuigd was dat ze op eigen kracht verder zou kunnen ontwikkelen. Een goede zomer met veel buiten spelen, klimmen en rennen zou daar bij kunnen helpen.  Ook de kleuterklas, waar ze eind van de zomer naar toe gaat, zou een goede stimulans zijn. Hoe dan ook, professionele hulp was niet meer nodig. Enkel een check-up in het najaar was voldoende.

Vandaag heeft onze lieve Sanne ook laten zien hoe goed het nu met haar motoriek gaat. Nadat ze eerst uitgebreid heeft geshowd hoe goed ze alternerend kan traplopen, heeft ze vervolgens zonder enig protest en ook zonder klagen ruim vier kilometer gelopen in de middagzon. Dat niet alleen, het grootste stuk was ze alleen maar aan het kletsen en zingen! Pas toen we bijna weer thuis waren, overviel de vermoeidheid haar. Gelukkig was het idee van haar vriendinnetje waarmee ze thuis zou gaan spelen voldoende motivatie voor haar om ook de laatste vijftig meter nog af te maken.

Het is vast zo dat elke bijna vierjarige een dergelijke afstand zonder morren kan afleggen, maar voor onze dochter was het de eerste keer dat ze zo’n lange wandeling deed zonder de afleiding van winkeltjes of speeltoestellen of iets dergelijks. Haar enige afleiding waren de eindeloze hoeveelheid steentjes, die ze overal zag liggen en wilde meenemen. Uiteraard is er ook zak vol weer mee naar huis gegaan, want deze waren anders dan die van thuis en je kan nooit genoeg steentjes hebben (aldus Sanne).

Papa en mama zijn trots op je!!!