Ik was zwanger. Ja, WAS! Vorige week bevestigde de gynaecoloog namelijk mijn vermoedens, dat de zwangerschap niet helemaal juist was. De dag daarna begon ik te bloeden met heftige krampen. Het was duidelijk, ik had een miskraam. Manlief en ik hebben samen besloten om het toch te delen met de buitenwereld. Juist omdat er altijd zo moeilijk over wordt gedaan.

Ik was al een aantal weken zwanger toen ik een kleine bloeding had. Niets verontrustends op zich, maar de verloskundige dacht aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap dus moesten we voor de zekerheid toch naar het ziekenhuis. Daar werd gelijk een echo gedaan. We zagen dan wel geen vruchtje in de eileiders, maar ook in de baarmoeder was deze zorgwekkend afwezig. Voor mij was het toen al duidelijk. Helmaal toen mij de vervolgens de te lage hcg waarde werd doorgegeven. Het was het einde van mijn zwangerschap. Ik heb die dag heel erg hard en lang gehuild. Wat een verdriet! Het voelde oneerlijk, dat het ons weer overkwam. (Zo oud was ik nou toch ook weer niet?) We hadden dit kleintje graag in ons leven verwelkomd, maar het mocht wéér niet zo zijn. Één hele lange dag heeft dit intense verdriet geduurd en toen was ik klaar met het (hardop) huilen erom. Maar wat mis ik het idee van de kleine in mijn buik. Wat mis ik het uitkijken en aftellen naar de uitgerekende datum en zelfs naar de dikke buik. Ik mis het fantaseren over namen en zwijmelen naar nieuwe babykleertjes, ook al hebben we al genoeg. Het heeft een plekje gekregen, maar toch word ik nog steeds een tikkie verdrietig als ik naar zwangere buiken kijk of een pasgeborene zie.

Gisteren had ik weer controle bij de gynaecoloog en in principe mogen we weer “aan de slag.” Over twee weken heb ik wel nog een nacontrole (iets met baarmoederslijmvlies), maar er is geen enkele reden waarom een volgende zwangerschap niet goed zou gaan verlopen. Nu maar hopen dat deze niet volgende al te lang op zich zal laten wachten. We zijn er helemaal klaar voor!