Hallo allemaal! Het heeft even geduurd voordat mama mij aan het woord wilden laten, maar hier ben ik dan. Bijna vier maandjes jong en nu al duidelijk aanwezig in het huishouden. Echt waar, je kan niet meer om mij heen. En als je denkt van wel, dan eis ik gewoon je aandacht op. Ik word graag bewonderd en adoreert door iedereen. Daarom heb ik heel hard geoefend op een schattige lach. Dan kan je gewoon niet meer boos op mij zijn. Als je dat überhaupt al kan zijn natuurlijk. Mijn zussen kunnen mij in ieder al niet weerstaan. Ze maken soms zelf ruzie over wie met mij knuffelen mag! Daarom beloon ik ze vaak met schaterlachjes en andere kreetjes. En dan smelten ze.

Slapen wordt zwaar overschat

Mijn ultieme schattigheid zet ik graag tot in de nachtelijke uren door, maar mijn ouders denken daar anders over. Zij willen graag dat ik dan slaap. Snap jij dat nou? Overdag maar vragen om lachjes en als ik ‘s-nachts ook uitbundig wil lachen dan mag het ineens niet meer. Dan heb ik maar één alternatief voor ze: heel hard huilen. Tot ze het in hun botten voelen. En als ze me dan oppakken dan ga ik weer lachen. Wel met snikjes tussendoor hoor. Ze moeten wel even voelen hoe ze mij behandeld hebben. Wat ze ook niet begrijpen is dat ik wel genoeg geslapen heb. De dokters hebben mij immers dagenlang in slaap gehouden vanwege de tube in mijn neus en luchtpijp. Die verloren tijd moet ik nog inhalen. En dat kost allemaal veel energie, dus is het ook logisch dat ik elke nacht nog wat extra drinken wil. Zeker als mijn melktoevoer zo vlak bij mij ligt. Heerlijke verse slagroom rechtstreeks van mama. Wat wil een baby nog meer?

Al met al ben ik dus blij dat ik er nu ben. Papa en mama en mijn zussen zijn ook in hun nopjes. Dat moet ook wel met zo’n blije baby. Voorlopig lach ik dus nog vrolijk door!