Stel je eens voor hoe mijn leven is? Ruim zeven jaar geleden kon ik niet wachten om geboren te worden, dus ik presenteerde mijzelf met 35 weken zwangerschap. Dolblij waren mijn ouders met mijn komst. Ik maakte hun wereldje een stuk rijker en vrolijker. Maar het was niet genoeg. Heel snel daarna al (vind ik) kreeg ik een zusje. Ineens moest ik mijn aandacht delen. Natuurlijk ging dat niet zomaar. Daarom heb ik gewoon lange tijd geweigerd te gaan lopen en ging ik af en toe in de supermarkt op de grond liggen. Gewoon zodat ze zouden weten dat ik er was.

Na dit zusje leek het even stil te zijn. Ik hoopte vurig dat papa en mama klaar waren met hun kinderwens. Maar nee, ook dit keer kreeg ik een zusje. Oke, ik vond haar wel gelijk lief. Ze was zo klein en knuffelig. Eigenlijk is ze nog steeds mijn grote baby. Als ze verdrietig is zing ik graag liedjes voor haar. Ook help ik mama soms daar haar boterhammetje klaar te maken en te geven. Eigenlijk ben ik een super zus.

Een jaar geleden vertelden papa en mama mij dat er weer een zusje zou bijkomen. In eerste instantie vond ik dat onwijs leuk. Veerle wilde liever een broertje, want het was zo zielig voor papa. Dat vond ik ook wel een beetje, maar meisjes zijn toch leuker. Toen Sofieke eenmaal geboren was, had ik er niet zoveel zin meer in. Drie kinderen was toch genoeg? Ik heb dat ook een paar keer duidelijk gemaakt aan mijn moeder. Dat gehuil, daar werd ik gewoon gek van. Vooral als het midden in de nacht was of tijdens het autorijden. Baby’s zijn dan niet leuk. Ik heb gevraagd of ze niet gewoon terug gestopt kon worden of zoiets, maar dat schijnt weer niet te passen.

Inmiddels vind ik Sofieke wel een schatje. Zo lacht altijd zo leuk om mij en spartelt van blijdschap als ze mij ziet. Nog even en ik mag haar optillen van mama. Nog steeds vind ik drie kinderen meer dan genoeg en zeg ik dat ook tegen mama. Maar deze vierde is wel erg leuk geworden. Zij mag wel blijven van mij. Of ik nog een broertje of zusje erbij wil? Nee! Als papa en mama weer zoiets verzinnen verhuis ik wel. Naar opa en oma of zo. Die hebben geen kinderen en krijg ik weer net zoveel aandacht als in die goede oude tijd. Drie was genoeg, vier is acceptabel, maar vijf is echt een no go. Toch papa?

Gerelateerde posts:

Gastblog Sanne: in de auto Gastblog Sanne: extra mama knuffels midden in de nacht Gastblog Sanne: hoe het nu met mij gaat Gastblog Sanne: ik wil niet meer naar school