Kraamvisite. Ik vond het verschrikkelijk. Sorry als ik nu mensen beledig, maar ik kan het niet anders brengen. Al die mensen die langskomen, aan je kind zitten, over hun eigen bevalling praten… ik vond het tijdrovend en irritant.

In de eerste week na mijn bevalling viel het nog wel mee met de hoeveelheid mensen die over de vloer kwam. Ik heb ze bewust een beetje afgehouden, en de geboortekaartjes pas na een week gestuurd. Ik wilde graag borstvoeding geven, en in die eerste week de rust hebben om dat op te starten.

Op het geboortekaartje had ik onze telefoonnummers vermeld, ik moest er niet aan denken dat er zomaar kraamvisite op de stoep zou staan. Ik wilde, toen de kraamverzorgster eenmaal weg was, graag mijn eigen dagen indelen. Daarnaast had ik maar kort verlof, want acht weken na mijn bevalling begon mijn studie weer. Ik moest dus oefenen met kolven en kinderopvang regelen, en wilde ook nog gewoon genieten in die korte tijd..

Daarbij was er uiteraard een explosie aan huishoudelijke taken bij gekomen met zo’n klein baby’tje: elke dag meerdere wassen, elke dag een bedje verschonen, elke dag een badje… Nu, na drie kinderen, vraag ik me af waar ik het zo druk mee had, maar toen vond ik het slopend.

De kraamvisite trok zich daar echter niets van aan. Het begon al met familie, die bijna dagelijks langskwam. Om ‘eventjes’ te kijken. Maar goed, als ze allemaal ‘eventjes’ komen, ben je zo een paar uur verder. Dan kwamen ze ook nog het liefst om de beurt, want dan hadden ze (zij hè, niet ik!) er tenminste wat aan. Aan het eind van zo’n dag was ik gesloopt en had ik voor mijn gevoel niets anders gedaan dan koffie zetten.

Verder wilden in de eerste weken na de kraamweek iedereen langskomen: vrienden en familie, maar ook buren, kennissen en vrienden van mijn ouders. We waren net verhuisd, dan konden ze ook gelijk het huis zien. Heel lief bedoeld natuurlijk, maar ik had constant het gevoel dat mijn dagen om de visite draaide. Ik probeerde rekening te houden met de voedingen en slaapjes, want ik vond het niet prettig om te gaan borstvoeden met de visite erbij. En ze wilden de kleine natuurlijk wel zien, dus soms liet ik hem dan beneden terwijl ik hem liever in zijn bedje had laten slapen.

En wat denk je van visite die ’s avonds komt en blijft hangen? Supergezellig, voor hen dan! Ik dacht om een uur of 21.30 alleen nog maar: ga alsjeblieft weg, ik wil naar bed! Ik moet er vannacht zeker drie keer uit, en morgen kan ik weer stofzuigen omdat jij het niet nodig vond om je beschuitje met muisjes boven je schoteltje op te eten. Echt, ga weg. Alsjeblieft.

Nee, het was niet de meest sociale fase van mijn leven. We geven de hormonen maar de schuld. Uiteindelijk was ik het na drie weken zo zat, dat ik alle afspraken die nog stonden heb afgebeld. We planden een kraamborrel voor een zondagmiddag twee maanden later, en iedereen die nog niet was langs geweest mocht dan komen.

Ongezellig, vonden sommigen, nu zouden ze me nog niet spreken, en konden ze de baby nog niet vasthouden. Maar het was mijn beste idee ever. Bij de volgende baby’s hebben we direct een kraamfeest georganiseerd, dit gaf heel veel rust. Ik kan het iedereen aanraden!

Ik ben Lisette, 33 jaar en moeder van drie kinderen. Voor MeervanMir beschrijf ik een aantal zaken die mij opvielen tijdens mijn eerste zwangerschap, tien jaar geleden. Omdat ik in die tijd studeerde voor verloskundige was ik mijn eigen proefkonijn ;). Je kunt meer van mij lezen op mijn eigen blog: www.lisetteschrijft.nl