Met smart keek ik uit naar de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van de luizenmoeder. Welke herkenbare perikelen van de basisschool zouden dit keer de revue passeren? De aankondiging van die van vanavond beloofde al veel goeds, namelijk de klassenouder.

Maar het is niet zozeer het concept van de klassenouder dat mij is bij gebleven. Ik kwam namelijk niet meer bij van de term “curling ouder”. Wat een heerlijke benaming voor een bepaald type ouder, die iedereen herkent en niemand in het openbaar wil zijn, maar stiekem ook wel een beetje is. Elke ouder wil namelijk het liefst een probleemvrij en zorgeloos leven aan hun kind bieden. De curlingstenen wegbezemen als het ware. Maar of het nou zo verstandig is?

Geloof me, als er ook iets met mijn kind gebeurt wil ik het liefste met de grootste stappen naar school, zwemles of weet ik niet welke instantie afstappen en daar verhaal gaan horen. Is een ander kindje vervelend geweest? Dan zou ik heel graag even met diens ouders willen babbelen over de opvoeding van hun kind. Maar niemand die daar wat aan heeft! En al hemelaal mijn eigen kind niet. Juist door niet altijd in te grijpen, leren ze met de curling stenen om te gaan. Als ik elke keer voor haar in de bres spring, als een kindje lelijk heeft gedaan, leert ze niet haar tefal laagje (zoals mijn moeder het noemt) op te bouwen. Ik hoop dat ik haar dan gewoon de juiste handvatten kan geven om het zelf aan te pakken en er mee om te gaan. Tot dusver lijkt het aardig te gaan.

En ja, ook ik vind de echte curling ouder verschrikkelijk. In mijn werk heb ik nog wel eens met ze te maken en ik kan je zeggen dat zij de grootste problemen hebben met de school. En het zijn altijd de kinderen die eronder lijden als papa of mama weer stampei staat te maken op het schoolplein. Soms kun je dus beter gewoon af en toe de curling wedstrijd verliezen. Laat de bezem gewoon af en toe thuis en zie wat er gebeurt.

Lees ook: de luizenmoeder in het echte leven: de traktatie