Vorige week was het een heerlijk zonnige zondag en bij uitstek goed weer om met het gezinnetje een ijsje te gaan eten bij de plaatselijke ijssalon. Vol enthousiasme gingen we er op de fiets naar toe. Onderweg was Sanne al aan het vertellen dat ze een roze ijsje wilde. Ja, ook daar is ze meisje-meisje in. Blijkbaar waren we niet de enige met het briljante idee een ijsje te gaan halen, want het hele terras zat vol. Gelukkig gingen kwam er net een tafeltje vrij, dus ik ging alvast zitten terwijl manlief samen met Sanne binnen smaakjes uitzocht. Daar zijn twee keuzes gemaakt waar we de verdere middag spijt a=van hebben gehad, namelijk twee bolletjes en een hoorntje.

In het tempo dat Sanne een ijsje eet kan je niet twee bolletjes op een bestellen en zeker niet als het warm buiten is. Je kan dus al enigszins raden wat er gebeurde. Het ijsje begon na een paar ,minuten al te lekken. Toen ik probeerde het eraf te likken startte het eerst drama. Sanzilla begon te krijsen dat het haar ijsje was en ik mijn eigen ijsje moest opeten. Ik kreeg haar er niet van overtuigd dat ik aan het helpen was. Ondertussen zwaaide ze met haar hoorntje heen en weer, spetterde het alle kanten op en zag ik de bolletjes angstvallig over het randje hangen. Wetende dat een val op de grond tot een nog groter drama zou leiden vroeg ik manlief toch maar een bakje te halen.

Als je al dacht dat het weglikken rampzalig was had je haar moeten horen toen de bolletjes in het bakje werden gedaan. Het was alsof haar dierbaarste bezit werd afgepakt. Iedereen op het terras draaide zich om om te zien waar die oerkreten vandaan kwamen. Manlief heeft haar vervolgens opgepakt en meegenomen het hoekje om. Dit was voor Veerle het signaal om even te flirten met de mensen om haar heen. Ik hoorde één van de omstanders “zij is wel lief” zeggen. Ik vond dat nogal een rare opmerking om op zo’n te maken, maar begreep ook wel dat Sanne zich niet van haar beste kant had laten zien. Eenmaal terug leek ze wel wat gekalmeerd totdat ze haar bakje met ijs weer zag en het hoorntje ontbrak. Heel even begon ze weer, maar één blik van manlief en ze was weer stil. Nou ja, ze snikte wat na maar dat wat is het wel. De dame naast mij hoorde ik zeggen dat we “het kind gewoon een hoorntje moesten geven”, maar na mijn vernietigende blik heeft ze zich er niet meer mee bemoeid. Tien minuten later waren we weer op weg naar huis met achterop een zingende gezellige Sanne. Ietwat te laat….

Moraal van het verhaal: bolletjesijs in een bakje doen en als je niet onder het hoorntje uit kan beperk het dan tot één bolletje. Het bespaart je een hoop tranen (en niet alleen die van jou).