Home » Ouderschap » Zwangerschap en bevalling » Bevalling en kraamtijd » Ik knijp hem wel een beetje Ik knijp hem wel een beetje december 12, 2019 Over een paar dagen ben ik 36 weken zwanger en ik begin het stiekem een beetje eng te vinden allemaal. Je zou verwachten dat ik na drie kinderen wel weet wat mij te wachten staat en dat ik heel relaxed de bevalling en de eerste maanden in ga. Nou, dus totaal niet. Soms lig ik ‘s-avonds wakker in bed te piekeren over wat komen gaat. De bevalling Als ik ergens geen zin in heb, is het wel wederom zo’n ruim vier kilo kind eruit te persen. Niet vanwege de kilo’s, want dat past wel. Maar gewoon de bevalling an zich. Ik kijk niet uit naar de weeën en al helemaal niet die laatste centimeters ontsluiting. Of het moment dat de baby klaar ligt met het hoofdje bij de uitgang en je even niet mag persen. Hoe dan? Toch kom ik elke keer weer ongeschonden uit, dus ik doe vast iets goed. Maar wat verheug ik mij op het moment dat het achter de rug is. En dan nooit meer!!! Tot die tijd moet ik er gewoon niet teveel over nadenken. Lees ook: bij volle maan bevallen De eerste maanden Hoe schattig zo’n nieuwgeborene ook is. het is ook een zorg. Je hebt geen flauw idee wat elk huiltje betekent, slaapt bijna niet meer en laten we de krampjes niet vergeten. Ik vind de eerste maanden echt best pittig. En nu heb ik nog drie andere meisjes erbij om voor te zorgen. Gelukkig heb ik een superman, waardoor het goed te dragen is. Maar dan nog, ik houd van mijn nachtrust. Die gebroken nachten is niet iets waar ik nu echt naar uit kijk. De organisatie De organisatie is ook echt een zorg van mij. Het hele gezinsleven loopt soepel en op een soort van schema. Hoe gaat daar weer zo’n kleine baby inpassen? Hoe moet ik dat in de ochtend doen naar drie verschillende locaties? Of ‘s-avonds de hele bende op bed leggen? Het helpt ook niet dat een wildvreemde mij vertelde dat een vierde kind voelde alsof hij een volledig gezin erbij had gekregen. Not helping! Het is zoals het is… Ja, ik maak me dus soms best zorgen over de komst van de kleine. Gelukkig weet ik ook dat ik dat elke zwangerschap heb gehad, dus heb ergens goede hoop dat dit er gewoon weer bij hoort en ik binnenkort intens ga genieten. Het zullen ook wel de hormonen zijn waardoor ik zoveel aan het piekeren ben. Toch zouden wat bemoedigende woorden zeer welkom zijn. (Hint Hint) Lees ook: 40 weken zwanger Gerelateerde posts: De ellende van de kraamverzorgster Bizarre uitspraken tijdens bevallingen Het verhaal van vrijdag de dertiende Post Pregnancy Tag: hoe is het nu met mij en Noor?
Albertine says: december 13, 2019 at 4:44 am Als ik het kan, kan jij het zéker! Middagdutjes doen overigens wonderen als je ’s nachts tekort komt. En als iemand hulp aanbiedt, gewoon aannemen . Dan komt het echt wel goed.
Loes van Bommel says: december 13, 2019 at 6:11 am Aaah ik begrijp je helemaal! Hier komt nummer 3 (oudste zijn 3 en 1 jaar) en dat organisatorische gedeelte en die gebroken nachten denk ik ook geregeld over na. Bespreek het iig met je superman. Hoe super hij alles ook al doet, soms is het al fijn om je zorgen te delen en kan hij bepaalde (onterechte) gedachten weerleggen. Tegelijkertijd weet ik dat ook dat allemaal goed komt, jullie na even opnieuw wennen aan elkaar en ritme vinden weer als een geoliede machine alles zullen doen. Vergeet vooral niet nog eventjes te genieten van het magische gevoel van het getrappel in je buik en besef hoe bijzonder het is dat jullie een vierde kindje mogen krijgen. Daarnaast zal de oudste soms helpen met wat dingetjes? Dat vind ze waarschijnlijk nog leuk ook! En neem alle hulp lekker aan die je aangeboden krijgt! Misschien brengt of haalt iemand een van de kinderen naar school op bepaalde dagen, maakt iemand eten voor jullie klaar (hulde aan deze mensen, die begrijpen het echt) en wie weet wat voor verrassingen men nog meer voor je heeft. Schroom niet en grijp het voor 1x met beide handen aan, je hoeft niet alles alleen te doen! Zet hem op en geniet!!!
Oma Will says: december 13, 2019 at 9:25 am Nog even doorzetten. Het is spannend en ingrijpend , maar je krijgt er straks iets moois voor terug. Ben benieuwd naar de naam straks!
Bodil says: december 13, 2019 at 10:26 am Wat goed dat je het even van je afschrijft. Piekeren is heel normaal, hoort er een beetje bij. Het onbekende is toch vaak het spannendst. Maar volgens mij voel je zelf héél goed aan dat jullie dit kunnen. Dat het even wennen zal zijn maar dat jullie samen je draai zullen vinden. En die gebroken nachten zijn het uiteindelijk allemaal waard (al wil je daar op het moment zelf vast niks over horen 😉 Je bent (voor zover ik als stille lezer kan beoordelen) een geweldige moeder met al zoveel ervaring en liefde om te geven. En dan ook nog superman erbij… Relax Mama, komt goed!