Onze lieve kleine Noor is inmiddels alweer drie weekjes jong en er is in die hele korte tijd zoveel gebeurd. Ik moest het ook allemaal een beetje laten bezinken, maar zal de komende dagen jullie vertellen over mijn zorgen. Nou ja, zo klinkt het wel ontzettend heftig, maar ik heb me wel echt suf gepiekerd hoor. Mijn grootste zorg startte alweer bijna twee weken geleden en is nog steeds niet weg.

Het zou een simpel onderzoekje zijn. Gewoon een dopje in het oor, wat piepjes en we zouden weer naar huis kunnen. Een half uur later ging ik inderdaad weer naar huis, maar met een nieuwe afspraak bij het consultatiebureau voor de week daarna. Noor was gezakt voor haar gehoortest en niet met één maar met beide oortjes. De verpleegkundige had het drie keer geprobeerd bij elk oor, maar tevergeefs. Drie was het maximaal aantal pogingen, dus ik moest gewoon een week later terugkomen. “Fijne dag, mevrouw”. Right! Deze dame had blijkbaar nog nooit of lang lang geleden last gehad van kraamtijd hormonen. Vooral toen ik ‘s-avonds even zelf probeerde of Noor reageerde op geluid. Ik knipte meerdere malen met mijn vingers bij haar oortjes, maar elke reactie bleef uit. Toen kwamen de waterlanders bij mij. Gelukkig was manlief hier een stuk nuchterder in en liet hij mij mezelf niet gek maken. Misschien was Noor gewoon verkouden. Er zakten heel veel kindjes de eerste keer, het betekende nog niet zoveel.

Een week later waren we weer bij dezelfde gezellige dame. Dit keer gaf ze wat uitleg over de screening die zij uitvoerde en waar ik op moest letten op het apparaat. Een half uur lang heb ik mijn blik niet losgelaten van het middelste balkje dat moest oplopen.  Helaas zag ik alleen zes keer het rode lichtje knipperen. Noor was weer gezakt voor de gehoortest. De verpleegkundige was er ook een beetje stil van.”Reageert ze thuis wel dan? Is ze nog verkouden? Misschien heeft ze rare gehoorgangen?” Deze vragen vuurden ze in rap tempo op me af terwijl ik daar maar beduusd stond te kijken hoe ze haar apparaatje weer weg deed. Ik wilde zo graag dat ze het nog één keer zou proberen. Nee, ik wilde eigenlijk liever dat ik het een keer mocht proberen. Het leek er op alsof zij het het dopje slap in het oor gehangen had. Dat kon ik vast beter. Helaas wilde de verpleegkundige er niet aan meewerken en werd ik naar huis gestuurd met de boodschap dat ik die dag nog gebeld zou worden voor een afspraak voor de screening thuis.

Het telefoontje volgde pas vier dagen later. Komende maandag zal Noor thuis de AABR-screening krijgen. Dit is een andere gehoortest dan ze tot dusver heeft gehad. Als deze negatief is, is er een aanzienlijke kans dat er meer aan de hand is. Ik denk overigens niet dat Noor doof is, want ik zie haar wel schrikken van harde geluiden. Het kan natuurlijk wel zo zijn, dat ze slechthorend of deels doof is. Dit zal maandag dan blijken. Tot die tijd probeer ik echt er niet teveel over na te denken, maar het is lastig. Je haalt toch allerlei doemscenario’s in je hoofd. En eerlijk gezegd, ik heb de eerste dag heel veel en heel hard gehuild.

Dus ja, dit is op dit moment mijn grootste zorg: hoort Noor wel en is het genoeg? Over twee nachtjes zullen we het weten. Duimen jullie mee?

Gerelateerde posts:

https://www.shutterstock.com/nl/image-photo/sleeping-newborn-baby-on-blanket-teddy-374384548Wat kan je doen als je baby spruw heeft? Baby Veerle is 10 maanden. Wat kan ze nu? Wat Noor voor haar eerste verjaardag wil We zijn fan van het speelkleed2GO van Poppiez